Treinen die niet rijden. Informatie in het rood. Zodra de schoenen
aan zijn, kunnen ze weer uit. Aanmelden meteen gevolgd

door afmelden. Niet opgaan in de stroom die voor negenen naar
het werk reizen. Opeens niet weten wat te doen.

De ogen weer schoonvegen, de lunch uit de tas halen en alvast
opeten. Het is net als dat kado dat te groot nog in

de hal staat. We zien er tegenop het uit te pakken. Al dat karton
en plastic dat we vervolgens moeten afvoeren. De

plek die we moeten zoeken voor iets nieuws. De hele boomhut
moet verbouwd als het ware. En dan dat gevoel van

schuld. Dat we verkeerd gekeken hebben en de trein wel naar de
bestemming voert. Dat we gebedeld hebben om iets

nieuws maar het eigenlijk niet willen. Dat we zo vast zitten in ons
schema dat eruit liggen voor problemen zorgt. Zoiets.