Nog altijd nemen we foto’s van het eten alsof we bewijzen
moeten dat we genoeg hebben terwijl we nooit

tekort kwamen, moeten aantonen ook dat we creatief zijn
in het gebruik van de juiste ingrediënten,

ongewoon zijn in onze gewoontes en vreselijk gulzig en
vol smaak. Heel soms gooien we een aantal

beelden weg, geen personen met glimogen, vage toestanden
op tafels die niet de onze zijn, afvalligen aan

wie we niet herinnerd willen worden maar alles is een herinnering,
we moeten beslist niet weer hetzelfde gerecht

maken bij die verjaardag, dat bloesje dragen we niet meer en
waarom alleen bij kaarslicht? Zo is iets weer

reuze lekker en onverwacht, we zijn rozig na uren in de keuken
en natuurlijk proeven we alles voor, nog steeds.