Een ninja glijdt op kerstmutsen onder zijn voeten door de kamer,
zijn broertje kijkt wat meewarig en stopt twee blote

voetjes in één muts en blijft op de bank zitten terwijl zijn hoofd
in mijn trui verdwijnt, oma, zegt hij en dan deelt hij

een geheim, nou ja, een geheim, heel plechtig vertelt hij (en dat
gaat heel goed met dat meewarige van daarstraks)

dat er geen toetjes zijn, morgen weer wel en waar ben ik morgen?
Het blijkt niet gelukkig niet waar te zijn net zoals de

ninja veel minder gevaarlijk is dan in de serie die hij nu al voor de
vierde keer helemaal zag. De groene kersttrui is daar

mede schuldig aan. Een geheim blijkt het toetje zelf te zijn. Tot
op de laatste minuut is het spannend, alsof ik kijk naar

alle ninja’s op de wereld. Morgen ben ik ergens anders namelijk.
Gelukkig verschijnt er een groene taart op tafel.