Een ziekte is geen ziekte meer maar een rouwproces, men
ziet meteen het lijk voor zich en de

gescheurde kleren, as waait in de ogen, er is geen medicijn,
er zijn geen verbeteringen in de staat van de

patiënt, er is geen patiënt. Vasthouden is een mogelijkheid,
heel innig vasthouden. Met de vinger langs de

groeven van het gelaat, het voorhoofd teder kussen. Praten
over, eindeloos praten over. De beelden met

elkaar vergelijken, wat wandelen langs de krokussen in het
veld, een bosje narcissen bij de stam van de boom,

een kopje koffie te warm om in de handen te houden, blazen.
In die tocht de ander proberen te bereiken alsof er

door die adem opnieuw leven geschonken wordt. Geen genezing
dus maar misschien een ander verhaal.