Op dubbele lijntjes staan zijn ronde kinderletters en de krullen
van zijn juf, de rode cirkeltjes om de spelfouten,
haar commentaar. Het is net alsof ik nu pas het verband zie tussen
al onze gebeurtenissen en hem, tussen zijn poëzie
en die van mezelf, tussen zijn zingen en liefdevol de armen ergens
halverwege mij slaan. Misschien omdat er een meisje
bij is dat probeert te zeggen ‘schattig hè’ met tussen haar voeten
de bak uit de berging waarin zijn oude schoolspullen
jarenlang vergeten zijn. Misschien omdat zij moet vragen naar de
betekenis van een bepaald woord en ik onder die
dubbele lijnen nog zoek naar wat verloren ging. Eigenlijk begint
elke bladzijde met een bepaalde waarheid en waaiert dan
uit in een opsomming van, iemand botst met zijn hoofd tegen de
lantaarnpaal bijvoorbeeld, dat dreunt lang na.
Reacties door alja
vaak ongewild
dank Frank
het verkeerde perkje
bij alles dat W. vertelt, zegt hij 'maak daar maar ...
hoe lief tegelijkertijd
dank Leonore
de 2e column voor de site van Pom Wolff
Hij is er nog, speelt piano en leest! Dank voor ...
mijn veiligheid
ik houd in alle opzichten meer van het suggestieve, x