Volgens hem zit de pijn aan de buitenkant. Er is niets te zien.
De voet steekt schoon uit de broekspijp, bloot

voelt hij hetzelfde, zo innig wit dat hij detoneert met de warme
huid. Verder dan het wegen van dat kleine

onderdeel kom ik niet. Met de duim strijk ik over het oppervlak,
allang geen Maria meer die de voeten wast van

haar Heer. Geen moeder die onder de zool kriebelt van haar
kind. Misschien een voorbijganger die

hurkend een slachtoffer herkent in de berm en probeert hem
warm te houden. Dan gaat de sok weer aan,

de schoen, de pijp van de broek afgerold, wordt er rechtop gestaan,
volgt de diagnose. Natuurlijk houden we van elkaar.

Er is gewoon iets verrekt. Van binnen dan. Er is geen levensgevaar.
Ook geen aanleiding meer te voelen dan dat.