Dit gevoel maar dan tien jaar eerder: altijd het idee te laat
te komen, het huis ontmanteld te zien, de bewoner
vertrokken of erger nog, verstijfd en koud in een hoek van
de bank, starende dode ogen van een kat, een
veelvoud van ongedierte, de ondragelijke stank. Het teken
gemist te hebben, de trein, brug open,
mijn manieren. Op alles voorbereid te zijn maar geen afspraak
te hebben, geen maatregel genomen, geen
toekomst besteld, niet op de knieën voor de man met gespreide
armen. En liefde was niet genoeg.
Toch leefde iedereen nog, was niemand er eerder, krioelde er
een nieuw nest poezen, was het aangenaam
warm, rook het naar hout en zojuist geteerde delen, de deur
uitnodigend open, armen om mij heen.
Reacties door alja
vaak ongewild
dank Frank
het verkeerde perkje
bij alles dat W. vertelt, zegt hij 'maak daar maar ...
hoe lief tegelijkertijd
dank Leonore
de 2e column voor de site van Pom Wolff
Hij is er nog, speelt piano en leest! Dank voor ...
mijn veiligheid
ik houd in alle opzichten meer van het suggestieve, x