Met schroom ondervragen we de gevestigde orde en bij
het aanbieden van onszelf doen we een

tegemoetkoming als herkenning, herinnering, een plaats
die we delen en een overtuiging, half gespeeld.

Er zijn staten van dienst die ons doen terugschrikken, waarvoor
we een andere rol moeten verzinnen, we zijn

niet langer een arm journalistje uit de provincie maar een
ervaren en op leeftijd gekomen collega en de reis

was aangenaam, dank u. Natuurlijk houden we onze mond,
we komen om te luisteren, samen te vatten, te

noteren, wat moet onze lezer nog meer weten en is er iets
dat u wellicht nooit eerder vertelde. Niet alleen

aan mij maar, en dan volgt altijd dat ene verhaal, die ene
ontmoeting, lang geleden, reisgenoten onderweg.