Mamma, kun je dat wel? vroeg ze eens, toen ik met spijkers in mijn
mond en een hamer in mijn hand een schilderij

aan de muur wilde hangen, wacht maar tot pappa het doet. Er was
toen nog een gezin, de eerdere gaten in de muur

had ik opgevuld met tandpasta, wachten was nooit een optie. Nu doet
ze alles zelf en wijst de plekken aan waarop en

waarin de toekomst plaatsvindt. Ik lees terwijl haar kinderen slapen
en herinner me. Alles dat jij doet wordt door hen

overgenomen, alles dat jij bent bepaalt voor hen de handelingen, alles
dat jij zegt betekent veiligheid of het tegenovergestelde,

zelfstandigheid of afhankelijkheid, groei of stilstand en nooit zal het
goed genoeg zijn maar de zachte pufjes van

de laatste wereldwonderen zijn geruststellender dan alle herinneringen
die ik ooit als kunst aan mijn muren bevestigde.