De zachte geluiden, de rozige warmte, het ademen onder je hand
door, de schemer van de kamers, de sterren

op het nachtblauwe gordijn. Lijfjes die zwaarder worden tegen je
schouder, night-tie-night prevelen, mondjes

die pruttelen nog en bellen blazend gaan dromen, armen die zich
uitstrekken naar je, dezelfde kinderen als vroeger,

zo hetzelfde als toen. Meteen de vertaling krijgen van al dat geluk,
silly boy, en geen twijfels over de rol, ook

Sinterklaas heeft grijs haar. De tijd verliezen, na een uur spelen is
de ochtend nog maar net begonnen, uit

het eigen ritme moeiteloos glijdend in dat op kniehoogte maar thuis
nauwelijks de weg vinden, het huis zo rustig

en opgeruimd, benen niet langer hoog om obstakels te vermijden.
Dan een piepje, een foto, look Granny!