de wereld nieuw

Even weet ik niet meer hoe oud ze is en hoe lang al ze niet
meer bij me woont, zelfs dat ze de moeder is van

mijn kleinzonen, ze lijkt nog precies zo als op haar eerste
schooldag of tegenover me aan tafel, het

kind met grote ogen dat me alles ging uitleggen en verklaren,
haar handen daarbij gebruikend. Bij dat verhaal

liet ze me min of meer verontrust achter, ze was te snel of
veel te ver en in ieder geval veel te slim. Dat

is zo gebleven. Ze daalt de universiteitstrappen af als ik haar
bel en ontmoet me bij de poort, ze had over

de slechte kwaliteit koffie geklaagd dus breng ik haar de goede,
ze moet wakker blijven en haar werk doen.

Over de studenten zegt ze dat ze zo vreselijk jong zijn. Op dat
moment weet ik alles weer. Haar smalle vingers wijzen.