Of ik nog even wil verklaren waarom en met welk materiaal,
vraagt een tentoonstellingscommissie, ik denk

aan fietsen door het weiland met rollen papier op de fiets, een
foto of twee in de mand, dubbelzijdig tape onder

de snelbinder en een licht fluiten van wind en mezelf. Ook zie
ik een bezoeker voor mijn werk door de knieën

gaan en mij vragen wat het thema is, ik ben nog jong daar en
niet van het uitleggen en roep stoer dat het

‘het leven’ is waarbij ik ook nog verwachtte dat hij zou knikken,
op zou staan en enthousiast met mij zou gaan

dansen terwijl hij alleen maar zei ‘dat is wel erg breed’. Je moet
jezelf niet achteraf willen duiden.

Hier zal iemand het papier gladstrijken en voor me op een trap
gaan staan en vragen of ik wil trekken aan de onderkant.