Scott die de s met hem associeert en mij met een opa en
elke keer dezelfde volgorde neemt in bomen,

foto’s, sterren en maan, auto’s en dan de koe, de eend in
het bootje en de poes, vergezeld van het ‘please’

waarmee hij ons ritueel een reden geeft. Twee letters die
hij nu leest op het toetsenbord onder onze

werelden, de r is voor zijn moeder zoals hij telt: twee rode
wagens, twee groene trekkers, drie mensen

in zijn kamer, zich krullend op de baby, kusjes gevend.
Zoals de ene taal hoort bij buiten en de ander

bij binnen, is er die vanzelfsprekendheid dat elk pluisje
in de prullenbak terecht komt, elk liedje

om te dansen is, elk boekje op je buik gelezen moet en
oma’s dus samenleven met afwezige grijze heren.