Ze heeft het productieproces gestopt, zegt ze bijna
plechtig, ze hoeft nu alleen nog maar

in haar hoofd het beeld op te slaan, het wordt niet
meer geprint, vermenigvuldigd of

uitgedeeld, het heeft geen map nodig of kast, geen
nummer en geen prijs. Het is een

fase, denkt ze, maar zo vergenoegd en triomfantelijk
ze erbij zit, zal het voor altijd zijn, hoe

heerlijk eens niet verstandig te zijn. Net nog rolden
de uren over tafel waarin ik mijn

ontwikkeling schets, ik probeer met mijn handen alle
hoeken van de tafel te bereiken en binnen

een bepaalde tijd. Zomaar wil ik alleen maar taartjes
eten en morsen op het bekraste blad.