iemand neuriet

Het was heel simpel geweest, je parkeert je auto aan
het water, loopt om de kerk heen, volgt

het aandoenlijk scheef bordje met pijl en hoort het
geroezemoes van een groepje mensen

op dezelfde plek, de tuin is open, er klinkt muziek,
kunst in de perken en nog een boom om

achter te verschuilen. Ze zou daar op het stoepje zitten,
tas tussen haar benen, haar werk opgerold

in haar handen, wachtend tot haar naam klonk, je had
niet eens hoeven applaudisseren na afloop.

Je had je nuttig gemaakt: wat plastic bekertjes bijeen
geraapt, een foto of twee met

rechte horizon, een groet hier en daar en met een blik
op de kerk had je je auto weer teruggevonden.