zijn medestander

Er zijn geen impertinente vragen, ik geef alleen geen
antwoord dan in het schrijven. Er zijn

geen bewijzen, alleen directe aanleidingen tussen mijn
regels. Er zijn alleen maar daar

vermoedens. Het gekonkel is tussen de lezers, mijn
geweten en mijn gedrag, het is immers aan

mij of ik op sta of niet. Ik hurk nog altijd voor zijn graf,
in haast het slaan van het kruis, het vegen van

de bloembladeren, het knikje naar de aarde. Ik praat in
rust tegen haar, zon schijnt, zeg ik of hoe

mijn gezin zich uitbreidt of dat het dan eindelijk toch
gelukt is, dit schrijven, hij

luistert mee, maakt een grapje, verontschuldigt zich en
toch, zegt hij, is alles altijd voor hem geweest.