langs haar kwetsbare zijde

De dromen verdwenen is er nu alleen nog het waken.
Ik ben dat geworden wat ik een ander

verweet: ik hussel in de tijd, haal gebeurtenis en feit
met herinnering en fictie door elkaar,

dwaal door een vrijplaats die voor mij niets lieflijks
heeft en dat terwijl de regenplassen opdrogen,

de groet loom en herkennend, de dichter mij op de
mond kust en de ander mij haar zilveren

bloesje toevertrouwt en niets is erg of toevallig, ik
moet alleen de magic proeven alvorens

haar te zien. Ik leg de beelden vast, ook daarin ben
ik geschoold en ik schuil in de kerk, ook

dat was de bedoeling, alleen weiger ik, net als toen,
hardnekkig wat dan ook te geloven terwijl

de wond aan mijn zijde steekt en openbarst op dat
moment dat hij haar zacht bevoelt.