als een zomerse bui

Een eerste bericht komt nu op het moment dat in mijn droom
de kookwekker afgaat en ik van boven de dampende

borden haal, het waterhuis, de kinderen nog klein, de honger
als altijd ongekend. Er ligt een boom op de rails,

meldt de een en de ander toont, alsof er geen tegenwind was,
een foto van een hondje dat schuldbewust kijkt,

daarna zijn rode wangen, natte sokken en de verschuivingen
in het systeem nu veertien vrachtwagens niet

onderweg zijn. Het is hetzelfde rare tijdsverlies dat ik voel
als ik in boek 9 bezig ben en nog precies zo

mijn zinnen formuleer, drapeer om de gedragingen van toen
die maar herhaald worden, zonder beeld

of het moeten de bomen rondom mijn toren zijn die vanuit
hun stammen kreunen en mij bijkans raken.