Dat als je je hand op tafel legt en de vingers spreidt,
wachtend op het moment dat de

messen erin gegooid worden, rakelings langs de
nerveuze vingers, je voor je bestaan tegen

het hout duwt en nog ziet hoe het je moeders handen
zijn, bijna dezelfde warmte terugkomt van

het oppervlak alsof je iemand weer een hand schud.
Dat van die circusact komt omdat je

licht ronddraait om je eigen as, je droomde evenwel
gruwelijk, niemand ook die te

bereiken was dus zat je daar maar en wachtte terwijl
de wereld zich hernam tot

schaterende proporties en je arm gewoon zwaaide
naar de clown met alle vingers er nog aan.