Dit is dan toch het belangrijkste: deze verslaglegging, deze
al dan niet gedroomde waarheid, deze reden tot

opstaan. Dit is dan het echte begin, de sterke koffie, de vogel
die zich keert in de lucht recht boven dit

schamel onderkomen, de deur die aan de overkant klappert,
de auto die start. En hoewel ik nog even, even

maar, had willen blijven liggen in de gekromde houding, het
vergeten, het niet aangaan nog, het uitstel,

de warmte, het geluidloze en donkere, handel ik naar behoren,
automatische opeenvolgende stappen, altijd

opgelucht als de woorden er staan. Soms dient zich na afloop
nog iets aan: een zin als jengelend kind aan mijn

rokken, een man die achterbleef in de lakens, een zon die zich
verstopt had eerst achter de verste rand van mijn raam.