Een dag later kleed ik me uit voor de Koning van
de Naalden om te zien wat er bijgewerkt moet

aan de lijnen over mijn lijf. Hij glijdt met zijn vinger
over mijn huid, dat materiaal dat het

zo goed doet onder zijn kleuren en mijn verhaal. Er
moet een naam komen onder die van mijn

oudste, een symbool voor het nieuwe leven. Kiezen
is altijd aan onszelf. In de stilte van een

late middag verklaren we ons gelukkig. In een paar
schetsen vat hij de laatste veranderingen

samen en zomaar heeft hij altijd gelijk: hoe je steeds
minder nodig hebt als je ouder wordt en

hoe je steeds zekerder wordt van jezelf, en terwijl de
straat voor ons volloopt, de ballast verdwijnt.