Het blaten van de schapen blijft lang als stil
verwijt langs de straten hangen, het
is donker reeds en tergende jongensgeluiden
sterven weg. De hekken rondom
omlaag getrokken, een onneembare vrijheid
ter hoogte van, de warme hoofden
meewarig in onze handpalm. In de sloot het
einde: de oranje wimpel in
grootverpakking, plastic cirkels rond de poten
van de eenden, oneetbaar restant.
Duwend tegen onze ledematen de roep om
meer en opnieuw dat gesmoord
schreeuwen. Het gras herstelt zich, daar bovenop
verzamelt men zich en legt zich neer.
wouter
30 april 2016 — 09:51
en altijd herstelt het gras zich..
Wouter Veldboer
30 april 2016 — 10:19
Doet me denken aan een oudje van mezelf. Great minds etc 😉
(G)RAZENDE WOLVEN
door meer dan alleen
wol geverfd
wolf geworden
eenmaal beland
onder schapen
is het moeilijk
tanden in de bek te houden
ook al voeden we ze braaf
water loopt
in een universele taal
klinkt de wens
om meer dan alleen
gras
alja
30 april 2016 — 15:46
ah! da’s een mooie! dank wouter
alja
30 april 2016 — 15:47
dank je wel voor het lezen, wouter