Zoals je soms, om in slaap te komen, dezelfde
beelden gebruikt en weer opnieuw

ze aaneenrijgt en schakelt tot een glimlachend
verhaal en weet dat het overdag zo

anders is maar heel soms je vergist en dan even
niet meer weet welke tijden het zijn, zo

herinner je je hoe zij waren en hoezeer ze je
nodig hadden. Hoe slechts de lengte

en het gewicht veranderden, de huid harder, de
stem dieper. Het ene moment staan zij

naast de fiets met de armen hoog om getild te
worden, het andere zweef ik boven

de grond. In beiden ligt het hart overal verspreid
en moet ik bukkend rapen.