Ik vertel lang niet alles. Soms blijf ik steken op een
klein onderdeel alsof ik boodschappen doe en mijn
eigen lijstje niet meer kan lezen, in ieder
geval kan ik iets niet vinden, de indeling in de winkel
is veranderd, de muziek leidt me af, ik vind buurman
S. in de schappen, de caissière heeft ballen zo
groot als de kerstboom in haar gezicht, er is een voordeel
dat ik meteen moet grijpen. Zo vergeet ik dat iets al
dan niet moedwillig. Misschien is het
niet nodig, achteraf wordt het bestaan ervan relatief
terwijl ik weet dat het essentieel is, hoogst noodzakelijk,
onvervangbaar. De taart stort in.
Schrijvend probeer ik alles heel te maken. Ik versier
haar zelfs, ik eet met mijn handen, ik veeg de klodders
over mijn gezicht, ik spring uit de vorm.
Maar vertellend verzwijg ik. Ik loop langs uw waar,
keur uw aanbod, proef zelfs uw verleiding, glimlach
vriendelijk maar wil alleen dezelfde ballen.
Reacties door alja
vaak ongewild
dank Frank
het verkeerde perkje
bij alles dat W. vertelt, zegt hij 'maak daar maar ...
hoe lief tegelijkertijd
dank Leonore
de 2e column voor de site van Pom Wolff
Hij is er nog, speelt piano en leest! Dank voor ...
mijn veiligheid
ik houd in alle opzichten meer van het suggestieve, x