Ik vertel lang niet alles. Soms blijf ik steken op een
klein onderdeel alsof ik boodschappen doe en mijn
eigen lijstje niet meer kan lezen, in ieder

geval kan ik iets niet vinden, de indeling in de winkel
is veranderd, de muziek leidt me af, ik vind buurman
S. in de schappen, de caissière heeft ballen zo

groot als de kerstboom in haar gezicht, er is een voordeel
dat ik meteen moet grijpen. Zo vergeet ik dat iets al
dan niet moedwillig. Misschien is het

niet nodig, achteraf wordt het bestaan ervan relatief
terwijl ik weet dat het essentieel is, hoogst noodzakelijk,
onvervangbaar. De taart stort in.

Schrijvend probeer ik alles heel te maken. Ik versier
haar zelfs, ik eet met mijn handen, ik veeg de klodders
over mijn gezicht, ik spring uit de vorm.

Maar vertellend verzwijg ik. Ik loop langs uw waar,
keur uw aanbod, proef zelfs uw verleiding, glimlach
vriendelijk maar wil alleen dezelfde ballen.