lichtgevende bomen

Vannacht wist ik de woorden. Rechtop in het
warm gemaakte bed liet ik de kou

tot me doordringen. De ontsnappingspogingen
lagen in de regel besloten, andere

manieren kende ik niet. Ik hoorde geschreeuw,
het branden van een gebouw, het

plonzen van een lijf in water maar ik zat daar,
onwennig in het donker en dacht na.

Ik zou het wel onthouden, meende ik, alsof
het een eindelijk geleerde les was.

Er waren heel veel redenen op te staan later
hoewel ik van geen woorden meer

wist. Buiten zoog het zwart de laatste bladeren,
ik liet het laken los, de kerkklok hield

na vijf minuten stil. De kat sprong achter de
wind aan, ik bereikte de eerste zin.