Tussen de wimpers, zachte oogleden,
nauwelijks gesloten beelden, een
carrousel van kleuren waartussen mijn
vader zich vervormt van
gatenmasker tot damp, van lachend tot
bijzonder droef, peinzend
tot ik me bezin maar dan al weg voordat
de tijd stilstaat, mijn mamma
komt langs, mild als de neerhangende
takken van druipende bomen, dan
het kind, de geliefde van toen, ikzelf
lang voordat ik neerlag, de
film startte, herkennismaakte met de
levende delen van en opsteeg.
wouter
21 juli 2015 — 09:36
Mooi de taal je melancholie laten verwoorden Alja.
alja
21 juli 2015 — 12:45
dat doet zij altijd, toch?