Dan haar daar te zien zover als ik kan kijken:
mijn meisje vanaf haar ingeregen laarzen,
hooggehakt het ijs van de weg af slaand. Daar
was de sneeuw gevallen, het land verlaten,
de beesten op stal. Vanaf de opkamer zag mijn
mamma ons staan maar kende ons nog niet.
Ik had de neiging te zwaaien. Voorbij de
gesnoeide knotwilg, zwart en
statig, wat roestige kunst, een wandelaar met
een hondje, een blinde vrouw
voortgetrokken. Vier stappen later omsloot
het kerkhof het dorp.
De barman zei dat hij rekening hield met gederfde
inkomsten in de winter.
Reacties door alja
vaak ongewild
dank Frank
het verkeerde perkje
bij alles dat W. vertelt, zegt hij 'maak daar maar ...
hoe lief tegelijkertijd
dank Leonore
de 2e column voor de site van Pom Wolff
Hij is er nog, speelt piano en leest! Dank voor ...
mijn veiligheid
ik houd in alle opzichten meer van het suggestieve, x