Ver van de vele vlaggen vanuit dit dorp
Het groen keurig onderhouden daaronder
Het beeldje recht gezet
Komt mijn trompetje, mijn schrille stoot
Mijn roltong, oranje hoedje, mini rokje
Rood wit blauw
Kniekousjes opgetrokken, zoals mijn vader
In beeld altijd de zijlijn kiest of het hoofdloos
Bestaan en altijd aardig en
Heel traag zwaait maar in zijn ogen donkert
Een verte die lonkend hem leidt, dat soort
Eenzaamheid die
Ver van het feestgewoel noch bevrijdend
Noch dodelijk is, gewoon wel aardig en traag
En hoofdloos zwaaiend
Reacties door alja
vaak ongewild
dank Frank
het verkeerde perkje
bij alles dat W. vertelt, zegt hij 'maak daar maar ...
hoe lief tegelijkertijd
dank Leonore
de 2e column voor de site van Pom Wolff
Hij is er nog, speelt piano en leest! Dank voor ...
mijn veiligheid
ik houd in alle opzichten meer van het suggestieve, x