Vroeger begreep ik niets van de bezoeker die met zijn rug voor
de voordeur stond, zich omgedraaid had na het aanbellen,

omdat ik zelf met mijn neus tegen het raampje drukte en gretig
naar binnen keek, met mijn vingers misschien zelfs

wijzend naar alles dat nog moest gebeuren alvorens de deur
openging, nu draai ik zelf alles daarbinnen de rug toe

en kijk reikhalzend de wereld in, de ontsnappingsmogelijkheden,
de vrijheid, het rennen inclusief. De deur moet ook

niet op een kier staan, ik zou er nooit naar binnengaan, achterdeuren
werken ook niet, ik moet mijn kansen berekenen

en de meters en een gelukkige afloop. Vroeger stonden er klompen
schuin tegen de muur, een melkbus, een hond,

nu glimt het beton de bezoeker tegemoet, de auto’s, de brievenbussen,
en zie ik niet eens meer hoe iemand daar staat.