En jij dan? Vraagt een meisje aan haar medepassagier een stoel verder
en een jongen antwoordt dat hij graag Paris Hilton

zou willen zijn maar ja, dan moet hij eerst ontdekt worden en hoe zou
dat kunnen, en best lastig al die roem maar ja, dat zou

hij het liefst willen, en het duurt tot ze bijna uitstapt, zijn verlangen en
dan pas vraagt hij waarvan zij eigenlijk droomt,

er volgt een staande knuffel en weg is ze. Starend uit het raam herinner
ik me het pied-de-poule mantelpakje van mijn moeder

dat ik plotseling heel erg graag zou willen dragen, de rok strak om de
billen en zomaar zou ik een bank op willen schuiven

en de jongen het beeld beschrijven maar luid bellend heeft hij het nu
over die suffe provinciestad waarin niets ooit

gebeurt en stappen we beiden uit, een wolkje parfum tussen de deuren
en verdwijnen tussen de duizenden op het perron.