Waar we ook vandaan kwamen, hij bracht me thuis. Zoals een
vader, wachtend tot de deur achter me dichtviel,

met ruime bocht en aarzelende zoenen. En terwijl ik dan nog
omkeek, was hij al weg, sporen in het grind,

gretige haast, niets gebeurd toch of goed afgelopen, zei hij tegen
zichzelf en hij rolde een sigaret terwijl hij met

één hand stuurde. Leunend tegen de deur moest ik dan mijn eigen
ruimten herkennen, de poes miauwde, streek tegen

mijn benen, iets stond te bederven op het aanrecht, thuiszijn duurde
langer. Wat volgde was een chronologisch verslag,

het liefst vanuit de badkuip en naar mezelf en na het lijf het wassen
van de kleding uit die ene tas alsof de bewijzen

van vertrek noodzakelijk waren voor een nieuwe start. De stoelen
vol van een reisje, het hart bijkans leeg, niets gebeurd toch.