Misschien is het zoiets als hard wegfietsen en pas na een
hele straat verder de voeten stilhouden en

met de bocht mee in een andere wijk terechtkomen en geen
idee te hebben welke kant nu op, een

boodschap te verzinnen of een afspraakje halverwege en dan
toch weer in de oude straat terechtkomen,

heel even ook de ogen helemaal dichthouden en vertrouwen
op wind en toeval en niets, dit bewegen,

dit buigen van het lijf dat bijna al op het asfalt ligt, dit schampen
van voorbijganger, mens of auto of dier, dit

hijgend nu, doorgaan, terwijl de wind aanzwelt en druppels
vanuit je nek naar beneden lopen, dit

sokken nat en handen koud en armen trillend, misschien is het
wel hetzelfde als dat zinloze rondje om.