Hoe lastig kan het zijn je armen te openen en haar in te sluiten,
haar vast te houden een hele nacht lang, te

fluisteren en over het haar te strijken, die massa die je altijd uit
je neus moet halen en voor je uit moet leggen, te

ruiken aan haar hals, te duwen tegen haar billen, haar flanken
te strelen, haar koude voeten te warmen, haar

toe te dekken tot ze slaapt en wakker weer haar benen bij elkaar
te zoeken en te sluiten, hoe moeilijk kan het

zijn haar oren te sluiten voor het stadse gerommel, de late kroeg
en de toeristen op straat en bij elke flits vuurwerk te

verzinnen en niet het einde van de wereld, even met je vingers
haar mond te zoeken en haar om te keren en heel

zachtjes, o was het alleen maar te doen alsof, het zuchten, de hitte,
het vertrouwen, het loslaten, het toelaten, veel te ingewikkeld.