Soms hoef je maar een klein stukje te zien van een groter geheel.
Een man fietst met een pijp in zijn mond, een

vrouw heeft een veel te lange halsband voor haar hond om de
pols, een kind kijkt voortdurend achterom.

Een stukje blauw van een jurk tussen een autoportier, een schoen
op het asfalt, een open hekje dat piept, een scheur

langs de muur, een kratje bier op de bagagedrager, een vlekje van
dat rood op een witte broek, dat vlak stilte

tussen de onweerswolken, je linkerkant in de spiegel. Alsof je een
duwtje geeft aan jezelf. Je noteert het ongeluk,

de details, maakt een foto in je hoofd van alle omstandigheden, de
tijd doet er niet toe. Je wrijft met je vinger langs

dat wat overblijft, regendruppels langs de ramen, een plant die zijn
bloemen op het balkon stort, de zwarte kat van de buren.