De huilende baby van hiernaast, de afwezigheid van een
zacht zingende moeder, de haastige stappen
van een vader die steeds weer vertrekt, het staat allemaal
symbool voor de huidige dreiging, de harde letters
in de krant, de oproep tot. Alle geluiden in dit betonnen
gebouw, zelfs de geur van startende brommertjes
in de berging en de wiet in het trappenhuis, een klepperend
raam, is een ruzie die ontaardt, op straat
wordt uitgevochten zoals de honden doen. En terwijl de
moeder niet buiten komt, haar kind de lente
niet voelt, zwerven wij van hoek tot hoek met onze liefde
vergeefs op onze schouders, het rijmen verleerd.
Je denkt toch niet dat ik gek ben, zegt iemand onderweg
maar dat denk ik wel, van iedereen.
Reacties door alja
vaak ongewild
dank Frank
het verkeerde perkje
bij alles dat W. vertelt, zegt hij 'maak daar maar ...
hoe lief tegelijkertijd
dank Leonore
de 2e column voor de site van Pom Wolff
Hij is er nog, speelt piano en leest! Dank voor ...
mijn veiligheid
ik houd in alle opzichten meer van het suggestieve, x