Het doet zich niet anders voor, wij misschien, zo nu en dan, felle
make-up dat verkruimelt in de hoeken, een mond
groter dan hij is maar het vel gerimpeld en met vlekjes dat tussen
duim en wijsvinger naar beneden hangt en niet meer
ploft. Ons parfum ruikt zelfs naar ouderdom, onze moeders, en van
heel dichtbij zijn de ogen natter dan ooit.
De een is vermagerd en draagt voor het eerst broeken, de ander
draagt haar handen op haar buik, hoge hakken staan
achterin de kast, hoe groter de tas hoe kleiner het lijf en altijd vol
zinloze dingen. Een speeltje voor de kinderen rammelt,
een boterham valt uit elkaar en in plaats van de museumkaart staan
we met de bonuskaart van de super in de rij.
Soms worden we herkend, een hand strekt zich al uit maar niet om
te groeten, we moeten ondersteund, die laatste meters.
Reacties door alja
vaak ongewild
dank Frank
het verkeerde perkje
bij alles dat W. vertelt, zegt hij 'maak daar maar ...
hoe lief tegelijkertijd
dank Leonore
de 2e column voor de site van Pom Wolff
Hij is er nog, speelt piano en leest! Dank voor ...
mijn veiligheid
ik houd in alle opzichten meer van het suggestieve, x