De scene doet haar denken aan iets van vroeger, ze gooide
de sokken in de kattenbak en vergat een kind

op school en ze wilde heel graag haar vriendje bellen om
te zeggen dat het allemaal zijn schuld was.

Alles dat gebeurde, zou hij dan zeggen, was een gevolg van
haar eigen keuzes en handelen en haar gewoon

in zijn armen nemen, was geen optie. Net zoals toen werd
de vlek steeds groter, zij stond er middenin,

het zwart drong in alle kieren, ze schoof het raam open om
het te laten ontsnappen, tilde haar voeten op,

herinnerde zich zijn nummer, telde tot tien. Was een klein
stampvoetend meisje terwijl hij zei dat ze alles

veel te groot maakte, hem ook. Ze paste niet door het raam
derhalve maar hij drupte nog wat na en loste toen op.