Hoe noem je dit op één been staan, wat wankel voorover maar
verder als een mooie vogel die nog wat haar veren

strijkt, hoe noem je dit haastig vertellen alsof je fluit in mijn oren
maar zonder melodie, dit bijna struikelen over

de waarden in het leven en alle angsten daarbij, dit ongerijmd en
ongepast delen vaak, hoe noem je dit samenzijn dat

allang geen twee personen meer inhoudt maar een halve straat en
toch vaak alleen zijn betekent, dit niet willen uitleggen

maar toch analyseren van, hoe noem je dit als het geen liefde meer
is en nauwelijks leven maar toch aanwezig zijn, hoe

noem je jezelf laat staan mij of sla je ons over en ben je onze rol
vergeten, en waarom leg je niet je andere been in je nek

en beroem je je op kunsten als het onthouden van de warmte die
even langs je strijkt als een laatste regel van een lied?