Er zijn nog twee of drie plekken vrij waar hij kan hangen, als
mijn gespreide armen tenminste de juiste maat

aangeven. Met ogen half dicht is het effect voorspelbaar en nu
al groet ik hem in de ochtend, praat in mezelf en knik.

Nooit eerder zag ik zijn handtekening. Zou hij weten dat hij
hier woont en iets terugzeggen, het opeens laten

regenen buiten of gaan bewegen, tot de dieren gaan behoren
die nog altijd ergens over de vloer kruipen en opeens

heel donker op schoot springen? Misschien gaat hij wel knipogen
of met lichte stem zeggen dat hij iets meer naar links

wil, een hapje van het taartje, een doekje over de lijst, het gordijn
half toe en of ik iets minder veel herrie wil maken,

Voortaan moet ik jazz draaien en wist ik wel dat er nog altijd
ruimte is voor meer, zal hij nog eens?