Bestond eerst tijd helemaal niet, niet daar bij hem, nu is het
bijna op, heeft hij bijna niet meer en zo dus ook geen
mogelijkheden, geen ruimte. Bovendien heeft eigenlijk niets
zin omdat die tijd straks op is en dan is hij er immers
niet meer. We hebben het nakijken. Altijd bereken ik de termijn
en stel gerust, alsof ik een wichelroede in mijn hand
heb, een tijdslot, een wekker en een plan, alsof ik medicijnman
ben en regendanser, hoopvol en mezelf en hij
iemand die niet gemist kan worden. Nog maar halverwege is
hij, zijn wij, snel lopen doet hij helemaal niet,
en nergens is een hoek, een bocht, een boodschap, een doel,
de lonkende vrouwen zijn vertrokken en het archief
is nog niet geordend, er moeten nog onderschriften onder de
foto’s en de naam van de maker en zijn goedkeurend lachje.
Reacties door alja
vaak ongewild
dank Frank
het verkeerde perkje
bij alles dat W. vertelt, zegt hij 'maak daar maar ...
hoe lief tegelijkertijd
dank Leonore
de 2e column voor de site van Pom Wolff
Hij is er nog, speelt piano en leest! Dank voor ...
mijn veiligheid
ik houd in alle opzichten meer van het suggestieve, x