Waar is dat geruststellende van afwachten, op zijn beloop laten,
uitstellen zelfs, talmen alvorens en misschien wel

helemaal niet doen? Dat leven zonder tijd, rangorde en plaats,
geen voorrang claimen, sowieso niets claimen,

geen eisen stellen, een beetje zoals afwachten wanneer er een
openingsspeech volgt bij een expositie waaraan je

zelf niet meedoet, van de ene voet op het andere staand, de
lichte rugpijn negerend, en tussen de massa door

slechts de krullen te zien van de kunstenaar, niet het werk dat
omhoog gehouden wordt. Toch na afloop het gesprekje

voeren over betekenis en waarde en hoe lang nu al en dan veel
later de spaarzame witte plekken aan de muur

herverdelen en met de spijker in je mond het nieuwe bezit je
eigen maken en dan van een afstandje kijken, steeds weer.