Even een bakkie doen? vraagt de bakker bij wie ik al veertig
jaar mijn dwars gesneden broden bestel, de paastulband

met sinaasappelsmaak (want geel hé, zegt hij dan, of een soort
van), de groeten doe en sinds kort zijn naam weer

weet. Ja, zeg ik, elke week hé. Gezellig, zegt hij, gelukkig met
de g want het bakkie doen is al erg genoeg.

Zou hij nu nooit vermoeden dat mijn lieve mamma allang weg
is, gebak over het algemeen geplet wordt onder

de snelbinder en ik allengs van de route afgeweken ben om
thuis eerst het ene taartje en daarna het andere te doen,

wel met een uurtje pauze hoor. Ik bedoel, hij weet andere dingen
ook. Zo was ik kunstenaar en woonde aan het water,

deed niets aan sport behalve dat fietstochtje dan naar haar. Gek
hoe vreselijk jong je je opeens kan voelen, slagroom op je

neus.