Bij het weggaan zegt hij ‘take care’ terwijl een man op straat
me een voorzichtigheid toewenst die vriendelijker

is dan een liefje bij vertrek. Het leren jasje in de kromming van
de trap, het overhemd al los bij de laatste tree,

in mijn handen nog een glas, een fles halfvol, een zorg die
lieflijker is dan de handeling die nog volgt.

Als een gebruiksaanwijzing die je uitvouwt en uitvouwt tot je
bij je eigen taal bent, een schetsje ernaast

met een voorbeeld, net op de vouwrand een noodzakelijk
onderdeel, en dan nog eens lezen en nog eens.

Bijna botsend tegen het hondje dat uitgelaten wordt en alle
lantaarnpalen neemt, woonde jij hier ook niet,

vraagt zijn baasje. Nou ja, hoor je jezelf zeggen, lang geleden
hoor en je hoort nog de voordeur dichtslaan.