Een plantje Annie noemen, is hetzelfde als een storm Arie,
handig voor het archiveren, niet makkelijker om

te hanteren. De boomhut wordt opgetild en schudt, de ramen
lijken ingedeukt te worden, naar de bomen langszij

durven we niet eens te kijken. Annie verwaarlozen we, voor
haar moeten we bijna een uur lopen alleen omdat

een kind nog elders vakantie viert. Een liefje informeert naar
het waterpeil en omdat we aan Annie denken

is dat laag terwijl hij bijna overspoeld dreigt en afzakt naar
niet eerder verkende regionen, aan zwaaien doen we

niet. Het lawaai is enorm en de stilte bedreigend, knarsetandend
verdedigt deze vesting zich en met wijd

uitgespreide armen houden we het vertrek tegen en dan roepen
we het toch, Arie, stop daar nu eens mee!