Ze herkennen me niet aan mijn bloesje maar aan de zaal
waarin ik zit en omdat ik een ruimte opschoof,

menen ze nu dat ik de bingo leid vanachter de tafel met
de prijsjes. Behalve mevrouw V., zij zwaait

vanaf de gang naar iedereen. Als ik in de hal tussen hen
in ga zitten en vraag hoe het gaat, weten

ze drie meter verderop niet meer dat ik dat was, nou ja,
ze kenden wel iemand ooit met dezelfde polka dots,

dat was in hé. Liever zou ik ook de oningepakte kadootjes
doen en ze de zaal in slingeren bij het wel of

niet terechte BINGO en de marsepeinen koekjes in mijn
eigen tas stoppen. Nu raak ik zelf de draad van

het verhaal kwijt en de heer X. zijn concentratie. Huilerig
zegt hij dat mijn stippen te snel bewegen.