Het was er maar één die bijna op het hoogtepunt iets
zei van ‘samen doen’, typisch zo’n coach die

je wees op het nut van coalitie en overleg. Bij nader
inzien was het ook de enige die vroeg of

het geen pijn deed en uren na afloop een berichtje stuurde
dat het goed was. Een geruststelling vooral

voor deze onfortuinlijke misstap van hemzelf, een
eenmansactie, zeg maar en ook nog eens

slecht voorbereid. Wij (ik en ik) hadden genoeg aan
een huppeltje, een sprong en de landing,

het voeren van een beleid dat werelddelen deed schudden
zonder aan oorlog te denken en het vooral niet

evalueren van de boodschappen voor morgen. We hadden
ze tezelfdertijd al gedaan.