Er was eens een baas die stelselmatig alles aan elkaar loog,
verzon, beweerde, volhield en daarmee dus

iedereen bedroog maar hij zong terwijl hij dat deed, maakte
veel mensen aan het lachen en het feit dat hij

mijn favoriet dichter kon citeren gaf eigenlijk de doorslag.
Er kwam een liefje dat ziektes verzon en misbruik,

niets wist van dichters en beslist niet zou willen zingen maar
vooraan had gestaan toen de allerhoogste aan

het uitdelen was, het grootste sprookje, en zijn ogen waren
zo bruin dat je de jouwe sloot. Er kwam een

man die deed alsof hij voor dood neerviel als onderdeel van
een leerproces, de kunst en het publiek voor

hem, wij achteraan. Het liefst was ons de eerste terwijl hij
prevelde ‘I shall be released’. Dat wilden wij ook.