Ze durft nog steeds niet. Hij zegt dat hij tussen de middag
even langskomt, toe, het is te lang geleden, straks

weet hij niet meer hoe ze voelt en hij moet toch even naar
de zaak, er zitten er maar drie en die zijn

allemaal gezond dus ze loopt echt geen risico maar ze schudt
van nee, hij kan zien hoe ze dat doet, tenminste hij

denkt dat zij het is. De scholen zijn weer begonnen dus ze
heeft alle ruimte en wat doet ze nou helemaal,

zo’n hele dag, hij kan zich daar echt vreselijk over opwinden,
dat getut en dan ook nog dat bang zijn voor iedereen

die aan de deur komt. Hij wil naar binnen, ik mis je, zegt hij
en dat was vroeger toch een goed excuus.

Misschien, aarzelt ze, maar hij gaat toch echt niet langer zitten
wachten. Waarom was ze ook weer aangenomen?