Ik had graag mijn moeder willen bellen, ook iets dat je met
dichte ogen kan doen maar ze zou er niet zijn, ze

lag in de koude grond en kon me niet horen, haar wimpers
bevroren of misschien wel weg en bovendien

kende ze niet de allerkleinsten in mijn bestaan, ze zou eerst
in chronologische volgorde willen horen wie

er na haar kwam en dan kunnen vertellen waar ik nog aan
moest denken, behalve aan haar waren er

talloze rampen en mijn vader was er ook nog en dus verzon
ik hoe ik alleen naar mijn baby kroop en

bij hem in zijn bedje ging liggen en hem vast hield tot alle
pijntjes over waren, de slangetjes uit zijn

lijf die zomaar daar zaten, en zijn moeder hield en de knuffels
en de deken tot mijn armen niet wijder konden.