Alsof we figuranten zijn die allemaal op hetzelfde teken terug
mogen komen in een slechte productie, onderbetaald

en in een onmogelijk werkschema en gemaand tot zwijgend opvolgen
van hakkelende bevelen. We zouden niet gekozen

hebben voor een B-film noch voor een hoogstaand epos met hetzelfde
onderwerp, dezelfde lichtinval en kleuren.

Verscholen in huizen wordt het veld steeds leger en de regisseur laat
zich ophouden, afgeleid door een minieme

beweging in de straat voor hem, van een afstandje onduidelijk of het
een losgelaten konijn is of een heel klein meisje dat

bukkend probeert te rennen. We zijn vrijwilligers om haar rol over
te nemen maar het script is zoek. We vrezen een

slechte opkomst bij vertoning en helemaal geen beloning, van een
dialoog is geen sprake, we blijken stuntmannen, allemaal.